Τρίτη 26 Μαΐου 2009


Στη χώρα μου είμαι σε χώρα μακρινή
γελάω κλαίγοντας, χωρίς ελπίδα περιμένω
διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστηση καμιά
είμαι δυνατός, αλλά δύναμη δεν έχω
ούτ' εξουσία
τίποτα δε μου ανήκει:
η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία.
Κερδίζω σε όλα κι όμως χαμένος παραμένω.
Όταν ξημερώνει, στον Θεό λέω Καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω, φοβάμαι πως θα πέσω..

Francois Villon, Ballade

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

3 αξιόλογους ανθρώπους είχα στην μέχρι τώρα ζωή μου..


..Ο πρώτος μου έδωσε πνοή! Με πήρε στην αγκαλιά του και φύσηξε μέσα μου. Αφέθηκε σε κάθε κίνηση μου.. ¨Έπαιρνα άπληστα την ζωή του και τον ξεπλήρωνα με στιγμές. Κένταγε με χρυσή βελόνα πάνω στο σώμα μου και εγώ χάζευα τα σχέδια.. Μου άρεσε να ανακατεύω τα χρώματα, για να του είναι ποιο δύσκολο την επόμενη φορά.. να μπαίνει ποιο βαθιά μέσα μου για το επόμενο σχέδιο! ΄΄ θέλω να είμαι δίπλα σου για πάντα ΄΄ μου είχε πει κάποτε, και με έχασε. Δεν πίστευα στο ‘για πάντα’.. δυο τόσες μικρές λέξεις που μόνο να τις αισθανθείς μπορείς , όχι να τις πεις-ούτε να τις ακούσεις..

..Ο δεύτερος πορεύτηκε μαζί μου. Τον ακολούθησα σε κάθε του βήμα, αθόρυβα, ύπουλα.. Με τάιζε σπόρους λουλουδιών που άλλοτε φύτρωναν μπουμπούκια , άνθιζαν και μοσχομύριζαν, και άλλοτε έβγαιναν μόνο αγκάθια που μου ξέσκιζαν τα σωθικά. Αυτός ΗΞΕΡΕ και εγώ ΝΟΜΙΖΑ ότι διάλεγα.. ¨Έπαιζα σε όλα του τα παιχνίδια, στα στημένα του παιχνίδια.. Πότε με χάιδευε απαλά με τα χέρια του και πότε με βασάνιζε με το ραβδί του.. ΄΄ .. να ξέρεις ότι μπορεί να σου πήρα τα πάντα αλλά για αντάλλαγμα σου έδωσα τα πάντα.. ΄΄
‘πάντα’ λάθος λέξη.. και προπάντων λάθος ΣΤΙΓΜΗ..!

..Ο τρίτος έμεινε για λίγο, αλλά έφερε το αναπόφευκτο! Με κάρφωνε με το έντονό του βλέμμα, αλλά εγώ κοίταγα αλλού.. Του ξέσκιζα τις σκέψεις με τα κοφτερά μου δόντια , αλλά αυτός είχε ανοσία.. Μου έγδερνε το σώμα με τα μεγάλα του βρώμικα νύχια του και εγώ έφτιαχνα σχέδια με το αίμα μου. Μου θύμιζε κυρίως αγκάθια αλλά εγώ σκεφτόμουν τα λουλούδια.. Με έβαζε να παίζω με τα αιχμηρά του παιχνίδια, και εγώ διασκέδαζα! ΄΄ .. ήρθε η ώρα να για το ψαλίδι αλλά αυτή τη φορά θα παίξω εγώ ΄΄
Κι έτσι και έγινε , πρώτα έπαιξε και μετά κόπηκε.. Η μήπως έκοψε? Ούτε που θυμάμαι..

Τώρα είμαι μόνη μου , σε μια είσοδο και δεν ξέρω τι θα κάνω.. προς τα πού να πάω.. Για μια στιγμή μόνο σας σκέφτηκα, για μια στιγμή και όχι άλλη..

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009



Θέλω να κλάψω. Πολύ όμως. Θέλω να ουρλιάξω. Να βρίσω, να φτύσω, να σπάσω τα μούτρα του πρώτου ηλίθιου που θα με κοιτάξει στραβά σήμερα. Θέλω να ζήσω. Θέλω να φωνάξω ότι σ’ αγαπώ. Σε εσένα και σε εσένα και σε εσένα και σε Εκείνον πιο δυνατά από όλους. Κι ας μην με ακούσει. Θέλω να τρέξω. Με όλη μου την δύναμη, με όλη μου την αντοχή, μέχρι να μου βγει η γλώσσα έξω από το λαχάνιασμα. Κι ύστερα να πάρω πάλι μια μηχανή και να τρέξω ακόμα πιο γρήγορα. Θέλω να πέσω. Θέλω να ξαπλώσω με γδαρμένα πλευρά όπως τότε και να έρθεις πάλι να με φροντίσεις. Θέλω να τραγουδήσω, να πάρω μια κιθάρα και να παίξω σε μια ταράτσα επάνω το πιο ανατριχιαστικό σόλο που παίχτηκε ποτέ. Και μετά να βάλω φωτιά και να την κάψω. Θέλω να γκρεμίσω. Όλα. Κι αν έχω όρεξη μετά, ίσως τα ξαναφτιάξω. Θέλω να φύγω, να ταξιδέψω. Θέλω να πετάξω. Θέλω να σβήσω ότι μαλακία έχω γράψει μέχρι τώρα και μετά να την ξαναγράψω. Θέλω να κλάψω. Πολύ όμως. Θέλω να ουρλιάξω. Να βρίσω, να φτύσω, να σπάσω τα μούτρα του πρώτου ηλίθιου που θα με κοιτάξει στραβά σήμερα….
Η ειρωνεία ξέρεις ποια είναι όμως?
Δεν έχει σημασία τι θέλω εγώ..