Και νιώθω δυστυχισμένη.. η μήπως όχι.. πολύ βαριά λέξη η ΔΥΣΤΥΧΪΑ! Οι μέρες είναι τόσο παράξενες.. τόσο που μπερδεύομαι.. τι είναι δυστυχία? Το κλάμα? Μα κλαίμε και όταν χαιρόμαστε.. εγώ δεν κλαίω, αλλά θέλω. Νομίζω δηλ.
Δεν μπορώ να βρω την πηγή αυτού του περίεργου συναισθήματος.. είναι φόβος? Ίσως.. είναι ανασφάλεια? Δεν νομίζω..
Και όταν τα έχεις όλα, πως καταλαβαίνεις πως αυτό που έχεις είναι το ΟΛΑ? Και πως πείθεις την ψυχούλα σου να μην αναζητάει κάτι καλύτερο.. κάτι περισσότερο .. κάτι ποιο μαγικό.. στο κάτω κάτω κοριτσάκι είμαι, μπορεί να μην είχα την ποιο αθώα παιδική ηλικία αλλά κάπου εκεί ανάμεσα στην αναζήτηση των απαντήσεων και των αμέτρητων γιατί το μυαλό μου ξέφευγε για λίγο στην σταχτοπούτα και στην ωραία κοιμωμένη. Νοώντας πως θέλοντας και μη το παραμύθι είναι μέσα μου..μέσα μας.. οπότε αυτό το ‘’μαγικό’’ η ψυχούλα μου αναζητεί ανάμεσα στο χάος.. αλλά έλα που αυτό που δεν ξέρει είναι πως αυτό που τόσο απεγνωσμένα ψάχνει δεν υπάρχει.. η μάλλον υπάρχει αλλά σε άλλη μορφή.. με τι μούτρα να της πω πως ότι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω αυτή το είχε.. δεν υπάρχει άλλο..ποιο μαγικό από την απλότητα και το απλό συνηθισμένο καλό.. Μια φίλη έγραψε σαν στάτους του μπλοκ της, δεν ξέρω αν είναι δικό της η όχι αλλά ταιριάζει απόλυτα στην συζήτηση μου με την ψυχούλα: ‘’ Έκλαιγα γιατί δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια..’’
