Μεινε..

Μείνε μου είπες. Ειναι αδύνατον απάντησα. "Πως ειναι δυνατόν να μείνω για παντα παιδι; Να έχω για παντα ανάγκες.. Αδυναμία να μένω κάπου μονη. Ανάγκη απο φροντίδα συνεχώς. Και συ σαν όλους τους μεγάλους θα με παίξεις..θα με ντυσεις..θα με ταϊσεις..και στο τέλος απλα θα με βαρέθεις. Η Φροντίδα προϋπόθεση ακόρεστη υπομονη, και ο άνθρωπος το μονο που εχει ακορεστο ειναι η δίψα του για κάτι καινούριο.
Και μένω εγω παιδι. Μονο. Για σένα έμεινα, χωρις εσένα έμεινα. "
Αδύνατον είπα και κατευθύνθηκα προς την ωρίμανση, δίπλα σου.

(Η) Τρίτη.

Ποτε μου δεν φανταζόμουν πως η μέρα της "καταστροφής" μου θα ήταν η Τρίτη. Τρίτη, πολυ κοινή μέρα για καταστροφές δεν βρίσκεις; Υπουλη, ανυποψίαστη, κυνική και ειρωνικη..
-έλα πες αλήθεια τώρα, οποιαδήποτε μέρα και να ήταν με τα ιδια θα την ελουζες.. Γιατι η καταστροφή οποία μέρα και να ερθει, καταστρέφει το ίδιο...
Καλη σου τύχη μικρή, θα την χρειαστείς .

Θα θέλα..

Αυτο που θα θέλα σημερα ειναι λίγες στιγμές. Στιγμές που απλόχερα μου δόθηκαν αλλα δεν πρόλαβα να ζήσω. Στιγμές τόσο γρήγορες, τόσο έντονες τόσο επώδυνες στην ανάμνηση τους..
Δεν ζητώ να μου χαρίσουν κιαλλες..
Ζητώ να μου δώσουν πίσω αυτές που ήδη είχα, τις δικές μου στιγμές...

Και μετα ήρθες εσυ..

και ότι ήξερα δεν ξέρω πια.. Ότι ήθελα δεν το θέλω πια.. Ότι πίστευα τώρα το Αμφισβητώ, και ότι αγαπούσα τώρα το μισω.. Σε ότι περίμενα να έρθει την πόρτα έκλεισα και ότι είχα το έδωσα μακρυα..
Και όταν φύγεις, θα μείνω απλα μονη.. μονη ´

Επιλέγω ..

Δεν σε χρειάζομαι. Σε θέλω. Μπορω να ζήσω χωρίς εσένα. Μπορω. Αλλα δεν θέλω. Επιλογές ..επιλογη μου είσαι εσύ. Λάθος απο επιλογη. Όχι απο τύχη, ούτε απο ανάγκη .. Συνειδητά επιλέγω το λάθος, επιλέγω εσένα.. Δε ζητάω πολλα παρα μόνο στο τέλος να με διαψεύσεις ..

Πόσο ακόμα .;

Και πως να σου πω αυτο που θέλω αν δεν ακούς;
Και πως να στο δείξω αφού δεν είσαι εδω να το δεις;
Πως να σε κάνω να καταλάβεις αφου το μυαλο σου είναι παντού εκτός απο μένα ..
Πόσο ακόμα θέλεις να προσπαθω πες μου.. Πόσο ακόμα θα άντεξω να κρατιέται πάνω απο ένα σκοινί που σκιζεται..;

Παλεύω..

Ο πολύς ο κόσμος δεν θα καταλάβει.. Δεν θα μας καταλάβει.. Θα κρίνει αβίαστα και χωρίς Συναίσθημα
Έτσι ακριβώς όπως έχει μάθει να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις.. Αλλα η δικια μας περίπτωση είναι ξεχωριστή. Είναι αγκαλιασμενη απο Συναίσθημα, πολυ Συναίσθημα, που μας προστατεύει απο τα ακαπταπαυστα πυρά που μπορει να δεχτούμε .. Κάποια στιγμη όλα στην επιφάνεια θα επιπλέουν.. Γιατι όσο δυνατό και να είναι αυτο που μας κρατάει στον βυθό αυτο που παλεύει να ανεβεί είναι δυνατοτερο.. Και έχει και σύμμαχο.. Έχει σύμμαχο εμένα. Γιατι εγω τέτοιο Συναίσθημα δεν έχω ξανάδει ποτε στα ματιά μου. Και είναι άδικο για μένα να το αφήσω να μου φύγει ακόμα και αν χρειαστεί να παλέψω σε έναν πόλεμο χαμένο..

Χορεύω με τον διάολο...

Άμα πω πως δεν σε περίμενα θα πω ψέματα..

Ναι έτσι αθόρυβα, ύπουλα, μασκαρεμένα.. έτσι ακριβώς σε φανταζόμουν.. 

χρόνια τώρα σε περίμενα.. χρόνια τώρα μάζευα κομμάτια για να φτιάξω ένα μεγάλο που μου ταιριάζει,  εσένα..

Είσαι το καταλληλότερο μου λάθος.. το ξέρω το νιώθω το βλέπω αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποφύγω..

Όλα εδώ πληρώνονται και εγώ ‘’χρωστάω’’ πολλά..

Και όλα είναι  έτσι όπως  είπες πως θα είναι.. το άσπρο φωτίζει πολύ, σχεδόν με τυφλώνει..και το μαύρο  με πνίγει στο σκοτάδι , με τρώει ειρωνικά .  Άλλα χρώματα δεν υπάρχουν..

Το μυαλό μου δεν συνεργάζεται.. 

- Ελα πάμε..

Τώρα είμαστε ελεύθεροι μου λες. Τώρα γιατί τώρα απάντησα.. κάθε πράγμα στην ώρα του. Σήκωσε το άλλο πόδι και πέτα. Μα δε μπορώ. Είναι βαρύ και ανυπάκουο.. είναι εγώ..

Στην μοίρα σου οδεύεις καλή μου..στην μοίρα σου χωρίς καμιά αντίσταση. Κάποτε είχες σπίθα και πολεμούσες, τι σου συνέβη, ποιος σου έκλεψε την θέληση..;  ξέχασες; Η απλά δεν θέλεις να θυμάσαι. Στο πήραν μέσα από τα χέρια και συ ορκίστηκες πως για πάντα θα πολεμάς την μοίρα σου να ξεγελάσεις. Ξέχασες..?

Κοιμάμαι στην άκρη του κρεβατιού όσο μεγάλο και να είναι. Αυτό πετάει μαζί με την ψυχή μου από πάνω, με ξυπνάνε κάθε τόσο και μου λένε  -έλα πάμε να φύγουμε από δω. Το άλλο όμως τους σωπαίνει.  Λέει πως έτοιμη δεν είμαι , να με αφήσουν και όλο και ποιο βαθιά χώνετε στο έδαφος. Κανείς δεν μπορεί να το σηκώσει.

Κανείς..? Αλεξάνδρα κανείς..??

Πόσο αντέχει μια λαβωμένη ψυχή πόσο. Θέλω να ξεχάσω άφησε με. Θέλω να ακολουθήσω ότι έρχεται. Θέλω να ξεχάσω πως ότι και να γίνει εγώ θα ζω μόνο στα όνειρα μου. Αυτή είναι η μοίρα μου. Άσε με να κάνω το όνειρο ζωή μου..

Σήκω το πόδι και πέτα. Πέτα και πιάσε αυτό που την ψυχή σου ξέσκισε και αιώνια θα λαχταράς. 

Και όταν φύγεις πίσω μη κοιτάξεις, γιατί θα είμαι εκεί για να σε σταματήσω..

Πότε θα έρθει το σύντομα μαμά?

Η ζωή μου περνάει μαμά. Τόσο γρήγορα. Τόσο βίαια.  

Θυμάμαι αυτό το σύντομα μαμά. Έρχεται συχνά στο νου μου.  

Πονάει μαμά. Θα περάσει μου είπες, πότε σε ρώτησα σύντομα απάντησες..

Μαγικός Ρεαλισμός..

  Κλείνω τα μάτια μου κα βρίσκομαι αλλού. Προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Σαν τρίτο πρόσωπο στέκομαι απέναντι μου και αναρωτιέμαι. Τι στο καλό της συμβαίνει? Γιατί έχει κλειστά τα μάτια της? Άνοιξε τα να δεις. Άνοιξε τα κοίτα τι περνάει από μπροστά σου. Τόσες στιγμές.. περνάνε και χάνονται και αυτή απλά κάθεται με το κεφάλι στα γόνατα και τα μάτια κλειστά. Πόσο πολύ με πονάει που αφήνει όλες αυτές τις στιγμές να φεύγουν τόσο εύκολα από μπροστά της. να εξαφανίζονται στο χρόνο. Και αυτή ούτε μια ματιά. Θέλω να την βοηθήσω αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ ούτε να μιλήσω ούτε να κουνηθώ. μόνο βλέπω. Βλέπω εγώ για εκείνην. Πόσο ξεκάθαρα είναι όλα. Πόσο θα θελα απλά να ανοίξει τα μάτια της να δει, Αυτό που μια ζωή προσπαθεί να καταλάβει βρίσκεται μπροστά της. Πόσος πόνος άδικος. Μόνο να μπορούσα να μιλήσω. Για λίγο κουνιέσαι και έχω την ελπίδα ότι η στιγμή αυτή θα είναι η λύτρωση σου. Σηκώνεις το κεφάλι ανοίγεις τα μάτια, και χάνομαι.. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Σαν να ζει η ζωή μου κάπου αλλού και εγώ έχω πάρει λάθος στροφή και έχω χαθεί. Δεν ξέρω προς τα πού να πάω. Αυτή όμως γιατί δεν με ψάχνει.. ?

H ''αναμνηση''

Είναι μέρες που απεγνωσμένα προσπαθείς να φέρεις στο μυαλό σου μια ανάμνηση. Σε πλημυρίζει η νοσταλγία, για μια αόριστη ανάμνηση. Είναι ένα χάδι η μια φυγή. Είναι ένα φιλί η κλάμα? Μπερδεύει το μυαλό σου το πριν και το μετά , το αληθινό με το φανταστικό, το ψεύτικο. Αλλά είσαι σίγουρη , αυτή η ανάμνηση υπάρχει , ζει μέσα σου καιρό πολύ. Βγαίνει και σε κομματιάζει.  Με κομματιάζει η ανάμνηση σου , όχι εσύ. Εσένα σε αγαπώ με όλες τις  αγάπες που έχω. Αλλά η ανάμνηση σου με σκοτώνει. αργά και βίαια. Με κουρελιάζει, και κάθε φορά σηκώνομαι και προσπαθώ από τα κουρέλια να βγάλω κάτι, έναν άνθρωπο κύριος που στέκεται στα δυο του πόδια. Όχι εσύ προς θεού. Εσύ είσαι το παΐδι μου, η ανιδιοτελείς αγάπη μου, η απόδειξη ότι μπορώ να αγαπήσω. Έρχεται η μέρα που θα σε δω. Και τότε θα σκοτώσουμε μαζί την ανάμνηση αυτή και θα μείνουμε οι δυο μας. Και αν αγάπη μου αυτό ποτέ δεν γίνει δεν πειράζει, θα μείνω εδώ να μαζεύω τα κουρέλια μου κάθε φορά που θα με επισκέπτεται 

Τι μετράω.?

Μετράω θαύματα. Η θύματα. Η μόνο ένα, θύμα, έμενα. ?

Είμαι εγώ τελικά? Η εσύ.. η ο κόσμος? Η αυτός πάλι? Ποιος είναι τελικά υπεύθυνος για αυτό το πλάσμα?

Κάποτε περίμενα να έρθεις. Τώρα πια απλά περιμένω  να φύγω εγώ.

Υπάρχουν τραύματα που διαπερνούν το σώμα. Τρύπα μπαίνει-τρύπα βγαίνει.. Υπάρχουν και τα αλλά όμως. Δεν έχω τρύπα εξόδου, άρα κάπου εδώ μέσα περιφέρεσαι. Και όσο και να σε παρακαλάει η κάρδια να μείνεις μακριά όλο εκεί συχνάζεις.

Θα σου ανοίξω τρύπα να βγεις. Θα βγεις όμως.?

Με βλέπεις ..?

Άμα με θες είμαι εδώ. Πρόθυμη να σου δείξω όλες τις καταστροφικές μου πλευρές. Όχι να αλλάξω, να δείξω μόνο

Προχωράς  και κάτι περιμένεις κάτι να συμβεί. Κινείσαι και θεωρείς πως όλα κινούνται μαζί σου, με το δικό σου ρυθμό.. δεν κάνεις καν τον κόπο να κοιτάξεις πίσω σου να δεις, να συνειδητοποιήσεις πως δεν κινείται καθόλου κάνεις , κάνεις μαζί σου

Τι να σου κάνει ο χορός όταν δεν ξέρεις να χορεύεις..ή η αλήθεια όταν δεν θες να την ακούς..ή η αγάπη όταν δεν ξέρεις να αγαπάς ?

Ο τοίχος ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία μερικές φορές δεν είναι τόσο μεγάλος και ψηλός….