Είναι μέρες που απεγνωσμένα προσπαθείς να φέρεις στο μυαλό σου μια ανάμνηση. Σε πλημυρίζει η νοσταλγία, για μια αόριστη ανάμνηση. Είναι ένα χάδι η μια φυγή. Είναι ένα φιλί η κλάμα? Μπερδεύει το μυαλό σου το πριν και το μετά , το αληθινό με το φανταστικό, το ψεύτικο. Αλλά είσαι σίγουρη , αυτή η ανάμνηση υπάρχει , ζει μέσα σου καιρό πολύ. Βγαίνει και σε κομματιάζει. Με κομματιάζει η ανάμνηση σου , όχι εσύ. Εσένα σε αγαπώ με όλες τις αγάπες που έχω. Αλλά η ανάμνηση σου με σκοτώνει. αργά και βίαια. Με κουρελιάζει, και κάθε φορά σηκώνομαι και προσπαθώ από τα κουρέλια να βγάλω κάτι, έναν άνθρωπο κύριος που στέκεται στα δυο του πόδια. Όχι εσύ προς θεού. Εσύ είσαι το παΐδι μου, η ανιδιοτελείς αγάπη μου, η απόδειξη ότι μπορώ να αγαπήσω. Έρχεται η μέρα που θα σε δω. Και τότε θα σκοτώσουμε μαζί την ανάμνηση αυτή και θα μείνουμε οι δυο μας. Και αν αγάπη μου αυτό ποτέ δεν γίνει δεν πειράζει, θα μείνω εδώ να μαζεύω τα κουρέλια μου κάθε φορά που θα με επισκέπτεται
