Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

- Ελα πάμε..



Τώρα είμαστε ελεύθεροι μου λες. Τώρα γιατί τώρα απάντησα.. κάθε πράγμα στην ώρα του. Σήκωσε το άλλο πόδι και πέτα. Μα δε μπορώ. Είναι βαρύ και ανυπάκουο.. είναι εγώ..
Στην μοίρα σου οδεύεις καλή μου..στην μοίρα σου χωρίς καμιά αντίσταση. Κάποτε είχες σπίθα και πολεμούσες, τι σου συνέβη, ποιος σου έκλεψε την θέληση..;  ξέχασες; Η απλά δεν θέλεις να θυμάσαι. Στο πήραν μέσα από τα χέρια και συ ορκίστηκες πως για πάντα θα πολεμάς την μοίρα σου να ξεγελάσεις. Ξέχασες..?
Κοιμάμαι στην άκρη του κρεβατιού όσο μεγάλο και να είναι. Αυτό πετάει μαζί με την ψυχή μου από πάνω, με ξυπνάνε κάθε τόσο και μου λένε  -έλα πάμε να φύγουμε από δω. Το άλλο όμως τους σωπαίνει.  Λέει πως έτοιμη δεν είμαι , να με αφήσουν και όλο και ποιο βαθιά χώνετε στο έδαφος. Κανείς δεν μπορεί να το σηκώσει.
Κανείς..? Αλεξάνδρα κανείς..??
Πόσο αντέχει μια λαβωμένη ψυχή πόσο. Θέλω να ξεχάσω άφησε με. Θέλω να ακολουθήσω ότι έρχεται. Θέλω να ξεχάσω πως ότι και να γίνει εγώ θα ζω μόνο στα όνειρα μου. Αυτή είναι η μοίρα μου. Άσε με να κάνω το όνειρο ζωή μου..
Σήκω το πόδι και πέτα. Πέτα και πιάσε αυτό που την ψυχή σου ξέσκισε και αιώνια θα λαχταράς. 
Και όταν φύγεις πίσω μη κοιτάξεις, γιατί θα είμαι εκεί για να σε σταματήσω..

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Πότε θα έρθει το σύντομα μαμά?




Η ζωή μου περνάει μαμά. Τόσο γρήγορα. Τόσο βίαια.  
Θυμάμαι αυτό το σύντομα μαμά. Έρχεται συχνά στο νου μου.  
Πονάει μαμά. Θα περάσει μου είπες, πότε σε ρώτησα σύντομα απάντησες..

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Μαγικός Ρεαλισμός..


  Κλείνω τα μάτια μου κα βρίσκομαι αλλού. Προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Σαν τρίτο πρόσωπο στέκομαι απέναντι μου και αναρωτιέμαι. Τι στο καλό της συμβαίνει? Γιατί έχει κλειστά τα μάτια της? Άνοιξε τα να δεις. Άνοιξε τα κοίτα τι περνάει από μπροστά σου. Τόσες στιγμές.. περνάνε και χάνονται και αυτή απλά κάθεται με το κεφάλι στα γόνατα και τα μάτια κλειστά. Πόσο πολύ με πονάει που αφήνει όλες αυτές τις στιγμές να φεύγουν τόσο εύκολα από μπροστά της. να εξαφανίζονται στο χρόνο. Και αυτή ούτε μια ματιά. Θέλω να την βοηθήσω αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ ούτε να μιλήσω ούτε να κουνηθώ. μόνο βλέπω. Βλέπω εγώ για εκείνην. Πόσο ξεκάθαρα είναι όλα. Πόσο θα θελα απλά να ανοίξει τα μάτια της να δει, Αυτό που μια ζωή προσπαθεί να καταλάβει βρίσκεται μπροστά της. Πόσος πόνος άδικος. Μόνο να μπορούσα να μιλήσω. Για λίγο κουνιέσαι και έχω την ελπίδα ότι η στιγμή αυτή θα είναι η λύτρωση σου. Σηκώνεις το κεφάλι ανοίγεις τα μάτια, και χάνομαι.. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Σαν να ζει η ζωή μου κάπου αλλού και εγώ έχω πάρει λάθος στροφή και έχω χαθεί. Δεν ξέρω προς τα πού να πάω. Αυτή όμως γιατί δεν με ψάχνει.. ?