Τώρα είμαστε ελεύθεροι μου λες. Τώρα γιατί τώρα απάντησα.. κάθε πράγμα στην ώρα του. Σήκωσε το άλλο πόδι και πέτα. Μα δε μπορώ. Είναι βαρύ και ανυπάκουο.. είναι εγώ..
Στην μοίρα σου οδεύεις καλή μου..στην μοίρα σου χωρίς καμιά αντίσταση. Κάποτε είχες σπίθα και πολεμούσες, τι σου συνέβη, ποιος σου έκλεψε την θέληση..; ξέχασες; Η απλά δεν θέλεις να θυμάσαι. Στο πήραν μέσα από τα χέρια και συ ορκίστηκες πως για πάντα θα πολεμάς την μοίρα σου να ξεγελάσεις. Ξέχασες..?
Κοιμάμαι στην άκρη του κρεβατιού όσο μεγάλο και να είναι. Αυτό πετάει μαζί με την ψυχή μου από πάνω, με ξυπνάνε κάθε τόσο και μου λένε -έλα πάμε να φύγουμε από δω. Το άλλο όμως τους σωπαίνει. Λέει πως έτοιμη δεν είμαι , να με αφήσουν και όλο και ποιο βαθιά χώνετε στο έδαφος. Κανείς δεν μπορεί να το σηκώσει.
Κανείς..? Αλεξάνδρα κανείς..??
Πόσο αντέχει μια λαβωμένη ψυχή πόσο. Θέλω να ξεχάσω άφησε με. Θέλω να ακολουθήσω ότι έρχεται. Θέλω να ξεχάσω πως ότι και να γίνει εγώ θα ζω μόνο στα όνειρα μου. Αυτή είναι η μοίρα μου. Άσε με να κάνω το όνειρο ζωή μου..
Σήκω το πόδι και πέτα. Πέτα και πιάσε αυτό που την ψυχή σου ξέσκισε και αιώνια θα λαχταράς.
Και όταν φύγεις πίσω μη κοιτάξεις, γιατί θα είμαι εκεί για να σε σταματήσω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου