Τόσο κράτησε.. και μετά σαν μια τουλίπα μες στο βάλτο έτσι και γω χορεύοντας μόνη μου , παρέα με μια βαλίτσα μοναξιά.. Η ζωή είναι παράξενη φίλε μου είπε κατάμουτρα και μου αποκάλυψε πως ο πρίγκιπας που τόσο πολύ είχα ανάγκη, που τόσο ποθούσα, ξεθώριασε στο πλύσιμο. Πεθαίνουν και οι αθάνατοι πρόσθεσε στο τέλος και χάθηκε μες στο σκοτάδι έτσι όπως και ήρθε, ξαφνικά.. αφήνοντας με σαν πουλί που του φόρεσαν χειροπέδες να συνεχίζω τον μοναχικό αυτό χορό! Η συμπεριφορά του κενού και η εμφανής απογοήτευση που απεικονιζόταν στο βλέμμα μου της τράβηξε την προσοχή και εκεί καθώς έφευγε απόρησε.. απόρησε μαζί μου γιατί συνειδητοποίησε ότι σιγά σιγά άρχισα να πατώ στην γη .. Και από τότε χορεύω ακόμα……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου