Θέλω να κλάψω. Πολύ όμως. Θέλω να ουρλιάξω. Να βρίσω, να φτύσω, να σπάσω τα μούτρα του πρώτου ηλίθιου που θα με κοιτάξει στραβά σήμερα. Θέλω να ζήσω. Θέλω να φωνάξω ότι σ’ αγαπώ. Σε εσένα και σε εσένα και σε εσένα και σε Εκείνον πιο δυνατά από όλους. Κι ας μην με ακούσει. Θέλω να τρέξω. Με όλη μου την δύναμη, με όλη μου την αντοχή, μέχρι να μου βγει η γλώσσα έξω από το λαχάνιασμα. Κι ύστερα να πάρω πάλι μια μηχανή και να τρέξω ακόμα πιο γρήγορα. Θέλω να πέσω. Θέλω να ξαπλώσω με γδαρμένα πλευρά όπως τότε και να έρθεις πάλι να με φροντίσεις. Θέλω να τραγουδήσω, να πάρω μια κιθάρα και να παίξω σε μια ταράτσα επάνω το πιο ανατριχιαστικό σόλο που παίχτηκε ποτέ. Και μετά να βάλω φωτιά και να την κάψω. Θέλω να γκρεμίσω. Όλα. Κι αν έχω όρεξη μετά, ίσως τα ξαναφτιάξω. Θέλω να φύγω, να ταξιδέψω. Θέλω να πετάξω. Θέλω να σβήσω ότι μαλακία έχω γράψει μέχρι τώρα και μετά να την ξαναγράψω. Θέλω να κλάψω. Πολύ όμως. Θέλω να ουρλιάξω. Να βρίσω, να φτύσω, να σπάσω τα μούτρα του πρώτου ηλίθιου που θα με κοιτάξει στραβά σήμερα….
Η ειρωνεία ξέρεις ποια είναι όμως?
Δεν έχει σημασία τι θέλω εγώ..